De vrolijkste vogel ter wereld is de spreeuw. Ook al gaan ze in aantal dramatisch achteruit, ze zijn niet uit hun humeur te krijgen.

Koos Dijksterhuis vermeldde het onlangs in zijn boeiende natuurdagboek in dagblad Trouw.

We kennen allemaal wel de prachtige wolkenformaties die spreeuwen vormen.

Fascinerend hoe ze in razendsnel wisselende vormen bijeen blijven.

Hoe weten ze wat ze moeten doen?

Dieren handelen vanuit weten.

Wij mensen beginnen met vragen.

Laten we vooral blijven vragen. Ook de soort vraag die Koos Dijksterhuis altijd bij is gebleven. Een lezer uit Amsterdam schreef hem: ”Geachte meneer Dijksterhuis, ik heb een vraag. Ik was bij mijn zwager in de Betuwe en hoorde daar een vogel. Welke vogel was dat?”.

De spreeuw is meester in imitatie. Ooit stuurde hij in Engeland een voetbalwedstrijd in de war omdat hij een scheidsrechterfluitje nadeed. Hij beschikt behalve over een goed humeur vast ook over humor.

Kunnen we leren van dit vrolijke beestje?

Affluiten waar het te fanatiek wordt?

In beweging blijven en dus bewogen zijn?

In turbulentie bijeen dus solidair?

Goed gehumeurd? Zelfs als bestaanszekerheid in het geding is?

Om altijd maar weer met een volgende vraag als enig mogelijke antwoord verder te komen.

Spreeuwen hebben weet van hun wolken. Donker pakken ze zich samen aan de hemel. Dansen en hebben pret.

Of wij vraag na vraag tastend onze formatie vinden?

Of wij goed gehumeurd in beweging blijven?

Zwermend boven alles wat is?

Wie weet.

Er drijven maar wolken over

 Er drijven maar wolken over

wolken van grijs en wit

wolken waar wit op licht

ik kan aan de wolken geloven.

Er drijven maar wolken over

wolken van langzaam op reis

wolken van grijs op grijs

ik moet aan de wolken geloven.

Ik kijk maar, ik kijk er maar naar

ik kijk naar de wolken te kijken

begin op de wolken te lijken

ik drijf als een wolk de hemel weet waar.

Hans Andreus (1926- 1977)

Wilna