De afgelopen weken ben ik druk geweest met hout. Of meer precies: met bomen zagen en kloven. Samen met vriend J. hebben we een paar kuub hout naar onze huizen gebracht. Eerst ter plekke de boomstammen en stammetjes op lengte gezaagd, in de aanhanger gegooid en daarna thuis met de bijl gekloofd en mooie stapels gemaakt. Nu volgt een lange tijd van wachten. Het hout moet natuurlijk goed drogen voordat we het in onze houtkachels kunnen stoken.

Het houtmanagement hebben we op orde door duidelijke bordjes met de datum waarop het hout gestapeld is. Trouwens, het hele houtmanagement is in handen van mijn eega die als vrijwilliger bij Natuurmonumenten actief is.

Een bekend gezegde in deze houtwereld is “Je krijgt het drie keer warm van een kuubje hout: zagen, kloven en branden”.

De link tussen ons geploeter met het hout en ‘de vrijzinnigheid’ en Vrijzinnig Lunteren maak ik via ons mooie, houten Witte Kerkje. Maar gaat daar ook het eerder genoemde gezegde op? Zeker niet! Ik krijg het niet drie keer, maar vele keren meer warm van een kuubje hout van ons Witte Kerkje, ons WK. Als ik even de laatste weken in gedachten laat passeren dan heb ik het warm gekregen van de mooie vieringen, de lezingen van Gerrit Marsman en van Judith Koelemeijer, de gesprekken na afloop, de heerlijke indische maaltijd met elkaar en met onze buren en de mooie tafelgesprekken, de prachtige boeketten, het sjouwen met de stoelen, de inzet van ons allemaal.

Hout voor de kachel moet je een poos met rust laten. Droog hout brandt beter. En met de Zwitserse methode geeft het zo min mogelijk rook. De Zwitserse methode, waarbij je van boven het vuurtje aansteekt, waarna het vuur zich naar beneden “beweegt” en steeds verder uitbreidt totdat al het hout in lichterlaaie staat. De overeenkomst met ons Witte Kerkje?

Jaap Marinus, de activiteiten-groep, het bestuur, wij allemaal: wij stoken op die manier. Het vuurtje van bovenaf aansteken waarbij iedereen langzamerhand in lichterlaaie komt te staan.

En dan kan er nieuw hout (lees: nieuwe activiteiten, nieuwe ideeën, enz.) toegevoegd worden, wat heel snel ontbranden kan, omdat er een stevige basis vol vuur is. Maar nu lijkt het wel een Pinksterverhaal. En of dat nu mijn bedoeling was toen ik deze column begon te schrijven …

Gert van Dalen