Een recente zondagmorgen in ons witte kerkje. De voorganger werd de avond daarvoor ziek en stuurde heel attent zijn overdenking. Wat nu? In allerijl ontvlamde de teamgeest in onze gelederen. Nog ’s avonds laat werden de taken verdeeld. De volgende morgen vroeg speelde Elly al achter de vleugel. Leni legde haar welkomstwoord klaar. Erma en Daan spreidden de uitgeprinte overdenking van Jan Peter Prenger uit op de koffiebar. Als dienstdoende koster genoot ik van het voorspel: ”Wacht we vergeten de Ontferming”. “Klopt. Dan is het Amen voor jou”. Aldus geschiedde. Erma benoemde dat we dit met elkaar kunnen. Dat we na afloop de verbondenheid extra zouden voelen. En zo was het. Met elkaar voor elkaar. Uit de overdenking die Daan prachtig voorlas: ”Hoe onpersoonlijker je je opstelt hoe meer je van jezelf vervreemdt”. Het bewijs ervan voelden we diezelfde morgen. Applaus na afloop. We zetten potten koffie bij, wie enigszins kon bleef voor de na-zit. En zo schreven we een volgend verhaal in de geschiedenis van onze gemeenschap.

Waarom werd ooit in een ver verleden in een heilig woud de eerste boom geveld om de eerste planken te leveren voor een schip? Er is een verhaal voor nodig om scheep te gaan. Aldus Ilja Pfeiffer in zijn Grand Hotel Europe. We gaan eigentijds scheep. Wie weet op een Van Moof, de hippe havermout-capuccino onder de fietsen. We drinken in elk geval koffie binnen de planken van ons sfeervol onderkomen. Na de Ontferming en het Amen. Even thuis bij elkaar. Als schakels in de rij van de vele verhalen varen we voort. Met ons gezamenlijk en ieder met zijn eigen verhaal. De ziel gaat per trekschuit. We voegen ons in de stroom om op koers te blijven. Een plank mis slaan mag. Splinters eruit halen hoort erbij. Laten zitten mag ook. Dan blijft er wat te schuren voor de veelbelovende glans. Omdat we elkaar echt willen zien en elkaar gunnen dat niemand van zichzelf en elkaar vervreemdt. Als schakel verbonden in de lange keten van verhalen. Om generaties lang scheep te kunnen gaan.

De plek

Je moet niet alleen, om de plek te bereiken,

thuis opstappen, maar ook uit manieren van kijken.

Er is niets te zien, en dat moet je zien

om alles bij het zeer oude te laten.

Er is hier. Er is tijd

om overmorgen iets te hebben achtergelaten.

Daar moet je vandaag voor zorgen.

Voor sterfelijkheid.

Herman de Coninck (1944 – 1997)

Wilna Zonneveld