Wij bouwen dijken van moed tegen de stormvloed van angst.

(Martin Luther King)

Om de zondagochtend mee te beginnen: Statuit ei Dominus Wishful singing
https://www.youtube.com/watch?v=5ClxTD048Vc

En wie meer over het Gregoriaans wil weten raad ik dit filmpje aan:

https://www.youtube.com/watch?v=EwT-0ZUM5lY

Dit is de laatste zondagsbrief die ik schrijf, de laatste in een reeks van in totaal 15 brieven in corona-tijd. We zijn zo langzamerhand ’corona-moe’. Nu maar hopen dat het coronavirus ook moe is, want na maanden van beperkende maatregelen zijn we er klaar mee. We willen weer op vakantie, gezellig op een terras zitten en onbeperkt bij elkaar op bezoek. Het geduld is op en dat is heel begrijpelijk.

Heeft deze periode, behalve malaise, ook nog iets goeds voortgebracht? Ik denk het wel. Ik hoor van sommige mensen, dat ze hun ziel daadwerkelijk tot rust hebben gebracht. Ze zijn ontsnapt aan de hectiek van een overvolle agenda, hebben een pas op de plaats gemaakt, ze hebben nieuwe krachtbronnen ontdekt en ze hebben besloten om voortaan andere keuzes te maken.

Toch heb ik het idee dat dit slechts voor een beperkte groep geldt. Want ik hoor nog maar heel weinig mensen zeggen, dat deze crisis een mooie kans is om het leven anders in te richten. Met meer oog voor welzijn van mens, dier en aarde, minder materialisme en meer rust. Ik mis dat prachtige idealisme van het begin van de crisis een beetje. Het lijkt te worden ondergesneeuwd door het hijgerige verlangen naar ‘terug naar normaal’. Zou het kunnen zijn, dat we een kans laten liggen?

In het volgende fragment uit de film ‘Down to earth’ deelt medicijnman Nowaten zijn inspirerende visie op het leven met ons.

https://www.youtube.com/watch?v=Fl-euOpt90k

Ik heb in mijn vijftien brieven geprobeerd om mijn gedachten met je te delen, mijn eigen onrust en mijn muizenissen. Maar ook mijn lichtpunten in de vorm van muziek en poëzie, in de hoop dat jij er ook moed uit zou kunnen putten.

Zo werd ik tot mijn verrassing onlangs nog geraakt door dit oude Songfestival liedje Ein bisschen Frieden uit 1982. Ik vond het eigenlijk altijd een suf liedje, totdat ik deze nieuwe versie hoorde, uitgevoerd door Michael Schulte en Ilse de Lange. https://www.youtube.com/watch?v=-W-ZJXnCUBY

Wie eine Blume am Winter beginnt, so wie ein Feuer im eisigen Wind
Wie eine Puppe, die keiner mehr mag, fühl’ ich mich am manchem Tag
Dann seh’ ich die Wolken, die über uns sind und höre die Schreie der Vögel im Wind
Ich singe aus Angst for dem Dunkel mein Lied und hoffe dass nichts geschieht
Ein bisschen Frieden, ein bisschen Sonne für diese Erde, auf der wir wohnen
Ein bisschen Frieden, ein bisschen Freude, ein bisschen Wärme, das wünsch’ ich mir
Ein bisschen Frieden, ein bisschen Träumen und dass die Menschen nicht so oft weinen
Ein bisschen Frieden, ein bisschen Liebe,dass ich die Hoffnung nie mehr verlier

Ich weiß, meine Lieder, die ändern nicht viel, ich bin nur ein Mädchen, das sagt, was es fühlt
Allein bin ich hilflos, ein Vogel im Wind, der spürt, dass der Storm beginnt
Sing mit mir ein kleines Lied, dass die Welt im Frieden lebt

Niet al mijn brieven zullen altijd in goede aarde gevallen zijn. Voor de één waren ze te christelijk en voor de ander juist te werelds. En voor de één was de muziek misschien prachtig en voor de ander wellicht een verschrikking. Zo veel smaken, zo veel zinnen. Ik hoop in elk geval dat je af en toe hebt meegezongen, dat zou mooi zijn, want ik ben ervan overtuigd dat zingen in het donker helpt.

Het lied ‘Niet is het laatste woord gesproken’, dat ik in één van mijn eerste brieven noemde, is in de afgelopen maanden steeds met mij meegereisd. Het heeft me vaak nieuwe moed gegeven en is me zeer dierbaar geworden. Daarom verdient het nogmaals een plekje in deze laatste brief. https://www.youtube.com/watch?v=fkpsA9dcepw

We bouwen dijken van moed, tegen de stormvloed van angst.

Als iets mij in deze tijd heeft bemoedigd, dan is het dat ik heb gemerkt dat, zelfs als heel veel wegvalt, als het leven teruggebracht wordt tot de kern, mensen toch naar elkaar blijven omkijken. Dat we dwars door alles heen met elkaar verbonden zijn en blijven, in stille innigheid. Iets van die innigheid voel ik ook in het onderstaande gedicht van Hans Bouma.

WAT ER TE VIEREN VALT

Hoe donker het ook kan zijn,

Je niet afwenden, opsluiten.

Ontvankelijk blijven

voor de traktaties van het leven –

zomaar een inval van het licht,

zegevierend licht,

een melodie
die je betovert, meevoert,
en weer thuisbrengt,

de aandacht van een boom,
vogels op je hand,

blijken van vriendschap,

bewijzen van genegenheid –

mensen zo innig mens voor je.

God weet wat ons nog te wachten staat, maar met die menselijke innigheid mogen we ons gezegend weten. Mijn zegenwens voor jou:

Dat de weg je tegemoet komt, dat de wind je steunt in de rug,

Dat de zon je gezicht warmt, dat regen je veld vruchtbaar maakt
en totdat we elkaar weer zien: Dat God je bewaart in de palm van zijn hand.

Ik wil deze laatste brief afsluiten met het lied Feel the blessing gezongen door Ronald Naar. Een fijn lied om mee te zingen.