Een lied om de zondagochtend mee te beginnen: Var Inte Rädd För Mörkret (Wees niet bang voor het donker).

https://www.youtube.com/watch?v=KZXQvXvCvu4

Terwijl ik met een lichte weemoed terugdenk aan het broodhaantje op de palmpaasstok, zie ik hoe een Vlaamse gaai in zijn snavel een veel te grote tak probeert mee te nemen voor zijn nestje. Sinds ik ooit een dode Vlaamse gaai heb opgepakt weet ik dat deze vogel, die er uit ziet als de jumbojet onder onze gevederde vrienden, praktisch niets weegt. Hij is echt zo licht als een veertje. En het ontroert me als ik zie hoe hij zijn best doet om een mooi en veilig nest te bouwen.

Er zijn gelukkig nog meer dingen die gewoon doorgaan. Er worden kinderen geboren. De bloesems komen aan de bomen. De golven van de zee zijn er nog. Dat zie ik op filmpjes die voorbijkomen van de VVV van Vlieland, mijn favoriete Waddeneiland, met prachtige beelden van het eiland. De toeristen zijn er niet, maar verder is alles er nog: de Dorpsstraat, de haven en het wad. En ik denk aan de gletsjers, de watervallen en de geisers die ik afgelopen zomer heb gezien in IJsland. Ook die zijn er nog. Dat sommige dingen niet veranderen, stelt me op een vreemde manier gerust.

De natuur gaat gewoon haar gang. Je zou kunnen zeggen dat het ook geldt voor het virus. Dat zou je ook natuur kunnen noemen. Of misschien zelfs onderdeel van Gods schepping. Toch geloof ik niet dat dit virus een hoger doel dient. Ik kan het tenminste niet ontdekken in de schrijnende situaties die zich op dit moment voordoen. Ik geloof ook niet dat God de mensen op deze wijze straft. Ik geloof wel dat mensen kracht kunnen putten uit een liefdevolle God die ons nabij wil blijven. Een liefdevolle God die ik hoor in de tekst van Jesaja hoofdstuk 41 vers 10: Wees niet bang, want ik ben bij je, vrees niet, want ik ben je God. Ik zal je sterken, ik zal je helpen, je steunen met mijn onoverwinnelijke rechterhand.

Maar in de praktijk zal die goddelijke nabijheid toch vooral door mensen bewaarheid moeten worden. Daarom het gedicht ‘Heenzending’ van Joke van Leeuwen:

We moeten onze verantwoordelijkheid serieus nemen. Een leven redden was nog nooit zo eenvoudig: Blijf zoveel mogelijk thuis, ga niet op bezoek bij ouderen en houd afstand. Je bent nu een goddelijke held als je je aan de regels houdt.

En die regels lijken in eerste instantie niet zo moeilijk, maar ze zijn in de praktijk best lastig. Ik breng nu elke week de boodschappen bij mijn broer en mijn ouders, die in de risicogroep vallen. En het breekt iedere keer mijn hart als ik de boodschappen in hun tuin zet en van achter het raam naar ze zwaai. Ik vind dat moeilijk. Maar ik doe het toch. En ik ben blij om te merken dat zij zich op hun beurt ook goed aan de regels houden. Dat is voor mij een hele zorg minder.

Ik blijf benadrukken dat we ons aan de richtlijnen moeten houden, ook nu het langer duurt. Misschien komt dat ook omdat ik me zo verbonden en solidair voel met mijn collega’s in de zorg. Vanaf vorige week sta ik telefonisch stand-by voor de zorgmedewerkers en de mantelzorgers van het verpleeghuis waar ik werk. Om zorgen te delen of om stoom af te blazen. Het voelt voor mij goed om op die manier toch iets te kunnen doen.

En regelmatig kijk ik even uit het raam, waar de Vlaamse gaai af en aan vliegt. Zonder dat hij het weet is hij nu mijn troostvogel.

Het volgende lied werd mij doorgestuurd door Jolande Jordens. L’oiseau et l’enfant. De vogel en het kind. Hieronder de tekst. https://www.youtube.com/watch?v=cn1Vtp_WSys&feature=youtu.be

Als een klein kind, met stralende ogen dat in de verte de vogels ziet gaan Als de blauwe vogel die boven de wereld vliegt die ziet hoe mooi, hoe mooi de wereld is

Mooi is de boot die danst op de golven dronken van leven, van liefde en wind Mooi is het lied geboren uit de golven achtergelaten op het witte strand

Wit is de onschuld, het bloed van de dichter die al zingend de liefde uitvindt opdat het leven zich hult in feest en dat de nacht verandert in dag

Dag van een leven waarin de dageraad opkomt om de stad met de zware ogen te wekken Waarin de ochtenden de dromen ontbladeren om ons een wereld van liefde te schenken

De vogel dat ben jij, het kind dat ben ik Ik ben alleen maar een meisje van een schaduw die de avondster ziet schitteren Jij, mijn ster, die mijn baan weeft kom en ontsteek mijn zwarte zon

Zwart de ellende, de mannen en de oorlog die denken de teugels van de tijd vast te houden Land van liefde heeft geen grenzen voor hen die een kinderhart hebben

Als een kind, met stralende ogen dat in de verte de vogels ziet gaan Als de blauwe vogel die boven de wereld vliegt zullen wij de wereld van liefde vinden

De liefde dat ben jij, de liefde dat ben ik De vogel dat ben jij, het kind dat ben ik De vogel dat ben jij, het kind dat ben ik De vogel dat ben jij, het kind dat ben ik

Dinsdag ben ik weer de hele dag telefonisch bereikbaar op 06 53 85 22 42. Bel of app gerust. Reacties, teksten en foto’s zijn ook welkom op esseldien@planet.nl. Voel je vrij om deze zondagsbrief naar andere mensen door te sturen.

Blijf veilig en gezond en houd moed!

Lieve groet en alle goeds, Esseldien Wennink (voorganger Vrijzinnig Lunteren)