Beste mensen,

Dit is een mengvorm van een korte nieuwsbrief en de zondagsbrief, nu alvast. Je kunt ‘m bewaren voor het zondagochtendritueel. Of ter voorbereiding op het zoom gesprek erover, op zondag 7 juni om 10.30 uur.

Esseldien zelf zal het gesprek leiden.

De onderstaande tekst is ook op zondag 7 juni rond 8.45 uur te horen in het radioprogramma Zin in zondag van Omroep Gelderland in de rubriek De dominee komt voorbij.

Je kunt meedoen met het zoomgesprek door deze link aan te klikken: https://us02web.zoom.us/j/93905757402?pwd=STFGVnUyNWlQY3lzNVZuRml3TU1oQT09

Welkom vanaf 10.10 uur; fijn als je er op tijd bent, in ieder geval ruim 5 minuten van te voren. Reken op wat extra tijd i.v.m. een verplichte update als je zoom aanklikt; je kunt dat ook nu al doen, door de link aan te klikken; dan is de update maar vast gebeurd.

Zondagsbrief Vrijzinnig Lunteren nr. 14

Om de zondagochtend mee te beginnen:

https://www.youtube.com/watch?v=9sBPY48rcXs

Northern light Voices of hope

De onderstaande tekst is op zondag 7 juni rond 8.45 uur te horen in het radioprogramma Zin in zondag van Omroep Gelderland in de rubriek De dominee komt voorbij.

De afgelopen maanden waren best intensief. En ik heb me afgevraagd: Wat heeft nou de meeste indruk op mij gemaakt? Naast mijn werk bij Vrijzinnig Lunteren werk ik ook nog als geestelijk verzorger in een verpleeghuis. En daar werd ik o.a. ingezet voor de mentale begeleiding van de medewerkers. En hun verhaal, dat is waar ik me het meest over heb verbaasd en waar ik het vanmorgen over wil hebben.

Ik vraag me namelijk af: Wat heeft de mensen in die vitale beroepen bewogen om hun werk te blijven doen, in een periode, in een tijd dat het eigenlijk veiliger was om thuis te blijven? Kijk, de menselijke veerkracht maakt dat we langzamerhand een beetje beginnen te wennen aan het leven met een pandemie. Maar ik denk even terug aan die eerste weken van de lockdown. De weken van de eerste persconferenties, waarin het advies was: Blijf zoveel mogelijk thuis.

In die tijd waren er mensen die toch naar buiten gingen, om hun werk te doen. Zij stonden op de lijst van vitale beroepen. O.a. vuilnismannen, politieagenten, supermarktmedewerkers en ook de mensen die werken in de zorg. (Het bleek toen ook dat die vitale beroepen meestal niet de bestbetaalde beroepen zijn. Het grote geld valt daar niet mee te verdienen.)

En ik zag ze in het verpleeghuis aan het werk. De broeders en de zusters. Die, niet zonder risico, elke dag weer naar hun werk gingen, om zich in te zetten voor de mensen die aan hun zorg zijn toevertrouwd. En ik hoorde hun verhalen. Over dat ze zelf soms ook best wel bang waren. Over dat als ze thuiskwamen soms hun eigen geliefden niet durfden te knuffelen, omdat ze bang waren om het virus thuis over te dragen. Over dat die bewoners, waar ze aan gehecht waren, soms binnen een paar uur zomaar heel erg ziek werden. En ik hoorde wat dat met ze deed.

Hoe terecht was dat applaus op 17 maart, dat landelijke applaus, voor de zorgmedewerkers. Minutenlang. Ze werden helden genoemd. En dat zijn ze ook. En dan te bedenken dat 17 maart nog maar het begin was. Want ook in de weken daarna, toen de spandoeken langs de wegen veranderd waren in treurige vodden, zag ik hoe die al die mensen in die vitale beroepen gewoon doorgingen. Ik zag hoe ze onverminderd dag na dag hun uiterste best deden om er te zijn voor anderen. En ik heb me heel vaak afgevraagd: Wat is dat toch? Wat maakt dat ze dit doen? Wat maakt dat sommige mensen zelfs een bewuste keuze maakten om op zo’n covid-unit te gaan werken?

In de tweede brief aan Timoteűs schrijft Paulus: God heeft ons zijn Geest gegeven. Niet om bange mensen van ons te maken, maar moedige mensen, vol liefde en geduld. En die moedige mensen, vol liefde en geduld, heb ik dus aan het werk gezien. En dat waren echt niet alleen maar mensen die gelovig zijn. Nee, het waren mensen uit allerlei landen, met allerlei levensvisies, oud en jong, man en vrouw. Ze hadden ook thuis kunnen blijven, maar dat deden ze niet. Ze voelden zich geroepen om te doen wat ze moesten doen. En dat ontroert me nog steeds.

En wat hebben ze het zwaar gehad. Zelf heb ik ook een paar keer die beschermende middelen moeten gebruiken tijdens mijn werk. En geloof me, dat is echt geen pretje. En voor mij was het dan nog maar af en toe, en voor een korte tijd, voor de duur van een gesprek, waarin ik meestal ook nog op 1.5 meter afstand kon blijven. Maar die verzorgenden werkten zich 8 uur per dag een slag in de rondte met zo’n schort en zo’n mondkapje. En afstand houden is tijdens de verzorging niet eens mogelijk. En toch hielden die zorgmedewerkers vol. Dag na dag, week na week en maand na maand. Het duurde zo lang, dat we het bijna normaal gingen vinden. Maar was dit wel normaal wat hier gebeurde? Was dit allemaal wel zo vanzelfsprekend?

Ik heb me heel vaak afgevraagd: Waar halen ze de kracht vandaan? Wat bezielt deze mensen? Natuurlijk, ze hebben er ooit voor gekozen om in de zorg te werken. Maar niemand had kunnen bedenken dat er ooit zo’n crisis zou ontstaan. Ze hadden ook thuis kunnen blijven. Ik heb het aan ze gevraagd: Wat maakt dat jij dit doet? En dan kreeg ik heel vaak het antwoord: Ik doe het voor de mensen. En hoe mooi is dat. Dat al die mensen, in al die vitale beroepen, bereid waren om zelf risico’s te lopen om te zorgen voor anderen. Hoe bijzonder is het dat er mensen zijn die, op welke manier dan ook, innerlijk worden bewogen om de ander niet in de steek te laten. Ook niet als het moeilijk wordt. Wat een innerlijke goedheid schuilt er dan toch in veel mensen.

Het deed me denken aan een tekst in een lied van Toon Hermans: Er moeten mensen zijn die op een stoel gaan staan, om sterren op te hangen in de mist. Er moeten mensen zijn die lente maken van gevallen bladeren. En van gevallen schaduw licht. Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken. Ja, die mensen moeten er zijn.

En die mensen zijn er dus, die heb ik aan het werk gezien. En dat noem ik een wonder.

Een link om het hele lied ‘Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken’ te luisteren: https://www.youtube.com/watch?v=Zr5wjOJ0cjs

Hartelijke groet en alle goeds,
Esseldien Wennink