Jaap Marinus

Het overkwam mij voor het eerst toen ik een jaar of vijftien was. Samen met mijn toenmalige vriendinnetje gingen we naar de bioscoop en keken we ‘The Matrix’. Niet wetende wat een overweldigend succes deze film zou worden, bleef ik malen over de filosofie erachter. De film liet me niet los, ik bleef er over denken en praten. Die momenten heb ik vaker gehad. ‘Into the Wild’ is ook zo’n film. Ik hoef er maar aan te denken en kippenvel komt zichtbaar opzetten. Onlangs had ik weer zo’n ervaring bij ‘Inside’ van Bo Burnham. De pandemie zijn we haast vergeten, maar deze man laat zien dat een lockdown ook tot grote creatieve creaties kan leiden:

Inside Instagram

Robert Pickering “Bo” Burnham maakte deze show in zijn eentje, sloot zichzelf op in zijn huis en plande een aantal maanden om liedjes en grappen te schrijven en deze op te nemen. Die paar maanden werden een jaar. In lockdown in z’n eigen huis om ondanks alle gedoe toch een show neer te kunnen zetten. En dat deed hij. Kijkcijfers gingen door het dak en deze creatieve productie verscheen zelfs in bioscopen. Burnham heeft veel moeite gedaan om alles tot in detail spannend en indrukwekkend te maken, al lijkt hij alles met het grootste gemak te doen. Hij speelt met licht, effecten, glas en avocado’s.

Deze show zit zo vol details dat je na één keer kijken waarschijnlijk een hoop hebt gemist. Eén van de indrukwekkende details zit in een liedje over de Instagram van een witte vrouw. Dit fictieve Instagramaccount is gevuld met oppervlakkigheden en het scherm tijdens het liedje wordt vierkant, het formaat waarmee Instagram werkt. Halverwege het nummer ‘post’ deze (wederom fictieve) vrouw iets over haar moeder die tien jaar geleden overleed. Het scherm vult zich langzaam tot beeldvullend. Dat wat van betekenis is past niet in het vierkant. De volgende geüploade foto gaat over een salade geitenkaas en het scherm gaat langzaam weer terug naar vierkant. Briljant!

De wereld in lockdown

De film raakte mij ook op een ander niveau, omdat je een jongeman ziet die psychisch in de knoop raakt. Zijn baard en haar groeien en af en toe sijpelt er wat gekte door de kieren van de kamer. Misschien staat deze show wel symbool voor de toestand van onze wereld. Een aantal keer geeft Burnham aan dat het niet goed met hem gaat. Je ziet het ook aan hem. Toch gaat hij door, zoals wij allemaal. In het begin nog met energie om een mening te vormen over politiek, racisme, sport, het internet. Aan het eind van de show is daar maar weinig van over en sluit Burnham af met ‘All Eyes On Me:

Hier op Netflix te bekijken!