Zomaar, tijdens een fietstocht in de Achterhoek, zagen we een bankje bij een schuurtje staan. Een mooi moment om even te stoppen en een appeltje te eten. Het schuurtje was in de jaren dertig de werkruimte van een klompenmaker en het bankje was een oude kerkbank.

En dan tot mijn verrassing, een bordje met een mooie tekst:

Een bank, een plek

Om uit te rusten

Bij te komen

Te onthaasten

Terug te trekken

Te ontdekken

Wat er is

Wat er was

En alles daartussen in

Zonder einde of begin

Om te koesteren

Vast te houden

Los te laten

Zo’n plek….. Is dit…….

Te ontdekken wat er is, wat er was en alles daar tussen in, zonder einde of begin. Een inspirerende tekst om wat bij te mijmeren en te bedenken waar ik plekjes vind om uit te rusten, te koesteren, vast te houden, los te laten.  Voor mij zijn er verschillende plekjes waar ik me kan onthaasten, terugtrekken en zo energie opdoen om het leven zoals zich dat aandient te leven. Mijn (bijna dagelijkse) wandelingen in het bos, stilstaan bij de stilte, de schoonheid van de natuur zijn zulke plekken.  En mijn ‘luie’ stoel in de woonkamer waar ik, vaak met een stapel boeken om mij heen, een rustig momentje pak.  Maar ook de keren als ik in een kerkgebouw ben, al of niet als voorganger, ervaar ik dat als een plek om tot rust te komen. En werkelijk aanwezig zijn, niet belast met alles waarvan ik vind dat ik nog moet doen. Er is dan ruimte om opnieuw te ontdekken was er was en is en alles er tussen in. Juist in contact met de andere mensen die aanwezig zijn, maar ook in de stilte, de teksten of de liederen die gezongen worden. Deze rust(ige) plekken zijn voor mij in de loop van de jaren gewijzigd. Elke plek heeft zo zijn eigen sfeer aan mij meegegeven. Ooit gestart in de Dorpskerk van Pijnacker, het dorp van mijn jeugd. Later in de Grote Kerk op de markt van Wijk bij Duurstede waar wij met ons jonge gezin woonden. En nu al weer een hele tijd bij het Venster in Veenendaal. Dat gebouwtje was overigens ooit de schuur-met-woning van de kolenboer. Ik denk dat het toen alles behalve een rust(ig) plekje was en een (kerk-)bank was er zeker niet te vinden.  De laatste jaren  mag ik ook ons eigen Witte Kerkje als een rust(ige) plek ervaren. Er zijn gelukkig geen harde kerkbanken meer, zoals bij het schuurtje in de Achterhoek. Het Witte Kerkje is ook een plek waar iedereen welkom is en waar je je thuis mag voelen. Dat is een rijke ervaring en dan mag je uitrusten, bijkomen, onthaasten, terugtrekken, ontdekken wat er is, wat er was en alles er tussen in, zonder einde of begin, koesteren, vasthouden, loslaten.

Marieke de Vries-Hofman