We zijn met ons caravannetje op pad. Een veel geraadpleegde app op mijn telefoon is Buienradar. Ik wil graag weten waar het weer mooi is, waar de verwachtingen het best zijn. Regen is niet de bedoeling, ik kan er slecht tegen. Waar we nu zijn heeft het vorige weken veel geregend. Vandaag en morgen en overmorgen schijnt de zon, verwacht Buienradar. Maar de week voor Pasen dreigt er weer veel regen. Waar vinden we de zon? Buienradar wijst mij vast wel de weg!

Tja, zonder mijn telefoon en de apps daarop is het leven toch niet meer te leven? Het nieuws wordt ieder uur ververst, het contact met het thuisfront is bijna live te onderhouden, ik heb het leven maakbaar in mijn handen, toch?

Dan komt bericht dat de zus van een vriend erg ziek is. Een huisarts belt om te zeggen dat er een extra scan nodig is, omdat het onderzoek een niet zo helder beeld gaf, maar maak je vooral geen zorgen, hoor. Kijkend op “mijn” Buienradar komt er even geen zonneschijn, maar een stevig onweer aan. Donkere wolken pakken zich samen. Waar kan ik naar toe om beter weer te hebben?

Aan het weer kan ik niks veranderen, aan mijn houding wel. Zoals ik laatst hoorde: “Ik weet zeker dat er geen hiernamaals is, geen opstanding uit de doden, maar als je gelooft dat het er is en van daaruit leeft, wordt het een ander verhaal.”

Of zoals een voetbaltrainer eens zei: “Als je echt gelooft dat je gaat winnen, ook al weet je dat de tegenstander veel beter is, dan kun je van de sterkste tegenstanders winnen, dan speel je een heel andere wedstrijd.”

En zo schrijven dichters de mooiste gedichten. Zoals ook Toon Hermans. Het is wat lang, maar via de een of andere app op de telefoon is het hele gedicht vast terug te vinden en te lezen.

Hier een gedeelte van zijn gedicht “Er moeten mensen zijn”.

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.

Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.

Die mensen moeten er zijn.

Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkeloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen

Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
‘i love you’ in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan
en vallen
en vallen
en vallen
en OPSTAAN

Bij dát soort mensen wil ik horen
die op het tuinfeest in de regen BLIJVEN dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan
de muziek gaat DOOR
de muziek gaat DOOR
en DOOR

Zo’n gedicht laat voor mij de zon schijnen, ook al verwacht Buienradar veel regen.

Gert van Dalen