Onlangs was het Diner Pensant in ons Witte Kerkje.
Wij waren de laatste in de rij van soortgelijke diners door Nederland.

Deze keer met het thema Verbondenheid onder druk.

Drie sprekers van formaat verzorgden de opzet: Laurens ten Kate, Manuela Kalsky, Rachelle van Andel met hun eigen moderator Madeleine en de geweldige musici Jan Marten de Vries en Juho Myllylä. Juho was ’s morgens om drie uur uit Helsinki vertrokken met Lunteren Centraal als eindpunt.

Madeleine legde het systeem van de Mentimeter uit. Zo konden we interactief en digitaal per tafel een reactie op de statements geven.

Leidraad was het strakke draaiboek van Laurens: om de tien à twintig minuten het volgende onderdeel. Een geoliede opzet.

Per tafel gingen we over de statements in gesprek en toetsten keurig onze reacties erop in.

Een kleine oefening in verbondenheid onder druk.

Manuela en Rachelle daagden elkaar uit.

Manuela zette grote vraagtekens rond Levinas bij de werkzaamheid van “het gelaat van de ander als spiegel”.

Rachelle opponeerde: door écht te kijken naar de ander creëer je de mogelijkheid van “de kleine goedheid”, eveneens de overtuiging van Levinas.

Op de beamer verschenen verschillende statements. Een mens zou gedijen bij keuzes op grond van én…..én, daartegenover de keuze van óf…óf.

In elk van de vijf tafelrondes bogen we ons over de vraagstukken. Uiteraard zonder eenduidige antwoorden als uitkomst. Wel een goed samenzijn als resultaat.

Nou en of.

Met inzet van veel eigen leden werd de avond een groot succes. Contacten en bestellingen lang tevoren geregeld. Tafelbloemstukken werden ter plekke geschikt. Keuken-, uitserveer-,afruim-, en schoonmaakploeg gesmeerd in de weer. De uitserveerploeg genoot van de vrijheid achter de schermen. Deelnemers werden deelgevers.

Naarmate de avond vorderde en al helemaal bij het uitserveren van het overheerlijke toetje liet Laurens het draaiboek los en verzuchtte: “ Wat een fijne ruimte hier. Het voelt als een huiskamer”.

Daar kwam de kleine goedheid om de hoek.

Bij de aankondiging van de avond stond Waar de instrumenten zwijgen resten nog de stemmen.

Toch klonken tot slot de stem én het instrument.

Met zijn prachtige lied Wees een engel voor de ander rondde Jan Marten de voordrachten af.

Met die bemoediging gaan we voort. Voor elke kleine goedheid met de ander.

Graag ook hier het laatste woord aan Abel Herzberg, het onzegbare uitend:

Want alles is fragment

Al door het zeggen van het woord
deelt men, scheidt men en schendt
het alomvattende, dat men niet kent,
dat ik aanwezig weet of alleen maar vermoed,
dat ik niet uitspreken kan en toch uitspreken moet,
dat mij beheerst en mij te luisteren gebiedt.
Maar als ik zoek en luister, dan vind ik het niet.

Eén troost blijft

Er is in ieder woord een woord,
dat tot het onuitspreekbare behoort.
Er is in ieder deel een deel
van het ondeelbare geheel.

Abel Herzberg (1893 – 1989)

Wilna Zonneveld