Onder de douche ben ik altijd geniaal. Mijn gedachten zijn geordend en baanbrekend. Ik moet ze allemaal op papier uitwerken en ermee aan de slag. Dit fenomeen schijnt te komen doordat er zuurstof vrijkomt bij het uiteenspattende water op de badkamervloer, wat je hersenen optimaal benutten. Een andere oorzaak voor deze hogere sferen is dat er geen afleiding is. Twee factoren die ervoor zorgen dat je tijdens het douchen vaak geweldige gedachten hebt, maar eenmaal afgedroogd ook vrij snel weer weg zijn of minder goed uit de verf komen dan je onder de douche had bedacht.

Enige tijd geleden hoorde ik de Britse acteur en producer John Cleese – bekend van onder andere de komedie Monty Python’s Life of Brian – vertellen hoe hij met zijn collega in een ruimte ging zitten. Pen en papier tussen hen in en dan wachten. Wachten tot de inspiratie voor de grappen komt. Soms was het een tijd lang stil voordat er een idee of grap op papier kwam. In de video die ik zag wijst Cleese op het feit dat we in de 21e eeuw veel te veel afleiding hebben om dit nog op deze manier te kunnen.

Galopperend paard

Schrijfster Elizabeth Gilbert schreef het boek Big Magic. Zij vertelt daarin over de Amerikaanse dichter Ruth Stone. Stone werkte aan het begin van de vorige eeuw op de velden van een boerderij in Virginia en soms hoorde ze een gedicht – als een galopperend paard – naar haar toe komen. Op zo’n moment rende ze ‘like hell’ naar huis om het gedicht voor te blijven, in de hoop dat ze snel genoeg pen en papier zou vinden om het gedicht op te schrijven. Op die manier, wanneer deze haar bereikte, kon ze het grijpen en de woorden op papier zetten.

Soms was ze te laat. Ze kon het gedicht dan weg voelen vliegen, op zoek naar een andere dichter. Een heel enkele keer echter, kon ze het dichtwerk nog net bij de staart pakken. Op dat uitzonderlijke moment begon ze te schrijven en startte bij het laatste woord. Ze trok tijdens het schrijven als het ware het gedicht weer in haar lijf terug. Het is een wat gekke voorstelling misschien. Gilbert noemt het “some freaky, old-timey, voodoo-style Big Magic.”

Een uurtje per week

Het is misschien wel de kunst om voor inspiratie en creativiteit die in de lucht hangt open te staan. Dan moet je wachten tot iets op je af komt, langs je komt rennen wat je moet pakken, met het risico dat het niet lukt. Misschien kunnen we er eens mee experimenteren. De telefoon aan de kant leggen, pen en papier in de aanslag en wachten. Kijken wat er gebeurt. Hopelijk hetzelfde als onder de douche, maar dan wel omgezet tot iets moois, creatiefs en geniaals.