En daar stonden ze dan…… Drie ingelijste posters met een puntig gedicht van Toon Hermans. Bij de uitgang van de kringloopwinkel viel mijn oog op de tekening van een clown. Dichterbij gekomen las ik daaronder het, voor mij bekende, gedicht ‘Vriend’.

Je hebt iemand nodig

stil en oprecht

die als het erop aankomt

voor je bidt of voor je vecht

pas als je iemand hebt

die met je lacht en met je grient

dan pas kun je zeggen:

‘k heb een vriend.

Ah, een euro per stuk, zag ik. En ja, toen was de koop snel gesloten.

De kringloopwinkel, al jaren bestaan ze in vele hoedanigheden. Steeds meer mensen weten de weg er naar toe te vinden. De namen zeggen soms iets over de uitbaters: Nogges, Nognkans, Vintage en ook de meer bekende Restore en Dorcas. De winkels zijn een gat in de markt in onze overdadige consumptiemaatschappij. Je brengt je overtollige spullen weg met ook nog een goed gevoel, namelijk dat de opbrengst vaak naar een goed doel gaat. Of je koopt voor een appel en een ei net dat ene exemplaar van je servies wat je nog miste. En waarom niet een mooie vaas scoren die je met plezier ook nog cadeau kunt doen?

Of je komt, zoals ik, thuis met drie ingelijste versjes, zoals Toon zijn gedichten noemde. Niet nodig deze aankoop, maar voor mij wel intrigerend.

Bij wie hebben ze, wellicht jaren lang, aan de muur gehangen? Is deze persoon overleden en wilde geen van zijn nazaten deze pareltjes mee naar huis nemen? Of was de eigenaar ze zat en hoopte hij of zij dat een ander er veel plezier van zou hebben? Bij de vraag wie de eigenaar geweest is past het tweede versje, ’Vraag’.

Zou ik nou zo vaak veranderen,

dat ik mezelf nog nauwelijks ken,

altijd hoor ik van de anderen,

wie en hoe en wat…ik ben.

Op mijn vragen zal ik nooit antwoord krijgen. Maar goed, bij mij krijgen deze lijsten een nieuw ‘leven’. Ze worden weer gezien en komen zomaar in deze column terecht.

Mijmerend over mijn vondst, over iets ouds wat weer nieuw wordt, de kringloop van het bestaan kom ik in deze veertigdagentijd uit bij wat vasten voor mij betekent, namelijk ruimte maken, ruimte voor iets nieuws. Ik zie het als een oefening om in de overgang van winter naar voorjaar mijn eigen grond weer om te spitten en klaar te maken voor een nieuwe lente. De zaadjes van liefde en vrede kunnen dan opnieuw ontkiemen in mijn hart en zich een weg banen naar anderen die ik ontmoet. Vernieuwd en opgeruimd weer verder gaan en ondertussen genieten van het voorjaar waarin de natuur weer tot bloei komt. Of zoals Toon het in het versje ‘Vandaag’ kernachtig samenvat:

Vandaag is de dag

hij komt maar één keer,

morgen dan is het

vandaag al niet meer.

Niet zeuren, geniet

van het leven, het mag

maar doe het vandaag,

want vandaag is de dag.

Marieke de Vries