Een fietstocht geeft soms inspiratie. Zeker als er ineens een tureluur door de lucht scheert. En nog een. Zo’n tureluur herken je aan z’n markante felrode poten en de brede witte achterrand van de van de vleugels. “Tjululuu” schalt door de lucht. Jammer dat vriend B. er niet bij is. Hij weet veel van al die fladderende en gillende luchtacrobaten. Van aalscholver tot zeearend, hij weet er wel een leuk verhaal bij te vertellen. Over het kleine winterkoninkje “met z’n grote bek”, en de tureluur dus met z’n rode poten. De grutto, onze nationale vogel, kwam er trouwens opeens bij, samen met allerlei andere kbv-tjes (kleine bruine vogeltjes). Daar werd ik een beetje tureluurs van. En toen dacht ik: komt de uitdrukking “ergens tureluurs van worden” van die vogel?

Wie tureluurs is, is helemaal dol, wild of doorgedraaid. Je bent buiten jezelf, horendol, kierewiet (of karekiet?), van lotje getikt en een beetje gek. Dat vind ik na wat googelen op internet. Wel vaak in een positieve context. Fijn, die alwetende bron op m’n computer. Maar geldt dat nu ook voor die vogel, die tureluur? Als je hem/haar door de lucht ziet buitelen, lijkt het er wel op. Maar toch bleek het heel weloverwogen, want opeens zag ik vanuit het gras een donzig pluisje op het fietspad scharrelen, dat snel weer in het gras verdween. Mamma en pappa tureluur leidde mijn aandacht af en kregen zo kindje tureluur weer in het gareel, lees: het veilige hoge gras. Ach ja, als die vrijzinnige tureluur-kinderen op pad gaan: om tureluurs van te worden, terwijl je, in dit geval, zelf al een tureluur bent.

Die witte achterrand van de vleugel en dat vrijzinnige tureluurkind maakten voor mij de verbinding naar ons Witte Kerkje en z’n vrijzinnige bewoners. We zijn allemaal van die prachtige vogels. De een met een grote bek, de ander met rode poten. De een met prachtige veren, waar misschien een ander graag mee pronkt. De een gaat liever z’n eigen gang en de ander … ook.

De een houdt van wormen en de ander van zaad of smaakvolle insecten.

En iedereen zingt zoals zij / hij gebekt is.

Soms word ik tureluurs van al dat gefladder en gezang.

Maar wat een inspiratie doe je er op!

Daar kun je dan ook weer tureluurs van worden.

Gert van Dalen