Dichtbij nog de kerstviering met Ivo’s inspirerende bemoediging.

De vijfendertigste vredemeditatie. Met miljoenen mensen verbonden vanuit ons Witte Kerkje.

De zoom-nieuwjaarsbijeenkomst met de openhartige uitwisselingen.

En de winterwandeling vanuit “Ede viert kerst”.

Jaap Marinus, die kans zag ons kerkje erbij te betrekken, schreef er al over in de vorige column.

Bijzonder zoveel wandelaars bij het eindpunt te kunnen verwarmen met een brandende vuurkorf, Glühwein en chocola. Dit alles volledig corona-proof.

Ik dacht er nog lang over na.

Over de tastbare funktie van ons Witte Kerkje als pleisterplaats.

Fransesc Misalles zegt het mooi:

Voor al mijn vrienden

uit het verleden, het heden en de toekomst

omdat jullie onderweg mijn thuis en mijn motivatie zijn.

Het belang van op pad gaan, in beweging blijven. De hartverwarmende ontmoetingen, de ijskoude voeten en handen van de schenkers ten spijt. Blijven speuren naar de lijntjes van verbinding.

Ook als onverhoeds de “Live streaming offline” is.

Om na de energieke inzet van onze lifeguards extra te kunnen genieten van de verbinding.

Deze dagen ben ik dicht bij zee. De zee die altijd in beweging is. Altijd anders in zijn onveranderlijke ritme van eb en vloed.

Het bruisend opkomen, het terugtrekken, de nog even zichtbare vloedlijn.

Zoals bijna een eeuw de getijden binnen ons Vrijzinnig Lunteren.

Dan eens tijd voor springtij, dan voor rustiger (ge)tijden.

Vanuit een onderstroom, een hoe dan ook verwarmende bron.

Live streaming in welke vorm dan ook.

Dat heden, verleden en toekomst blijft zo vers in het nieuwe jaar een intrigerend gegeven.

Opnieuw in beweging komen vanuit een onderstroom van geborgenheid.

Met de wens een pleisterplaats te kunnen zijn.

Ook om hen die na ons komen onze toekomst weer terug te kunnen geven.

Laten we zo samen in het nieuwe jaar op pad gaan.

Het laatste woord aan Vasalis:

Eb

Ik trek mij terug en wacht.

Dit is de tijd die niet verloren gaat:

iedre minuut zet zich in toekomst om.

Ik ben een oceaan van wachten,

waterdun omhuld door ’t ogenblik.

Zuigende eb van het gemoed,

dat de minuten trekt en dat de vloed

diep in zijn duisternis bereidt.

Er is geen tijd. Of is er niets dan tijd?

                                                                                                    Januari 2022, Wilna Zonneveld