Zondag, 21 november, was rabbijn Marianne van Praag onze gastvoorganger.

Een bijzondere viering waar ik na afloop van dacht: soms word je verwend tot op het bot. Dat moet niet gaan wennen!

De vrijdag daarvoor vroeg iemand mij mee een wandeling te maken, om weer eens even bij te praten (‘een praatje over de heg’, zoals hij dat noemt).

Het werd een wandeling die door hem voorzien was van koffie, warme soep, heerlijke gevulde koek (‘gekrulde vloek’, zeiden wij vroeger) en heerlijke boterhammen plus nog eens zonneschijn op ons pad. Verwennerij tot op het bot. Dat moet niet gaan wennen!

Herken je dat? Zo’n verwennerij door de natuur, door iemand, door een gebeurtenis? De dikke Van Dale zegt over “verwennen”:

ver·wen·nen (verwende, heeft verwend) 1 bederven door toegevendheid: een kind verwennen; 2 bijzonder goed verzorgen; 3 seksueel bevredigen.

Je begrijpt, dat het mij nu gaat om die 2e betekenis.

En als je verwennen in 2 stukjes hakt, gaat het over ‘VER’ ‘WENNEN’.

Wennen moet ver weg blijven. Niet ergens aan wennen, niet ergens aan willen wennen, maar dat ver van je zien te houden. Dan blijf je volgens mij steeds open staan voor nieuwe ideeën en andere inzichten bij oude verhalen, zoals de rabbijn ons liet zien. En … je moet het toelaten: laat je verwennen!

Gert van Dalen