Wat te zeggen in deze tijd waar woorden tekort schieten?

Laten we heel klein beginnen.

Bij het viooltje op de aankondiging voor de Vrijzinnige Vesper voor Vrede afgelopen 11 maart in de Arboretumkerk in Wageningen.

Zo kwetsbaar in zijn stralende pracht.

In zijn tweekleurigheid met de nu zo rauwe context.

Vanuit dat hele kleine stukje aarde waarin ook wij als vrijzinnige afdelingen niet weten hoe woorden te geven aan wat deze wereld beroert.

En toch tasten we met elkaar. Live of online.

Hoe dan ook verbonden.

Waar woorden stokken zegt stilte genoeg.

Waar stilte zwijgt draagt muziek.

Muziek behoudt zijn stille stem.

Dat wil zeggen:

De stem wordt stil

Terwijl de eenzaamheid muziek wordt.

                                                                 ( bron onbekend)

Viooltjes schieten nu de grond uit.

Net als de klaprozen binnenkort. Vaak zien we ze tussen scheuren in stenen omhoog komen.

Ook nu ten tijde van de hartverscheurende beelden en verhalen.

Die klaproos.

Symbool voor troost én het leed van de Eerste Wereldoorlog.

Waar 1914 in de loopgraven de strijd gestaakt werd, kerst gevierd en gezamenlijk gezongen.

Niet weten hoe verder.

Wel samen zoeken naar de kieren tussen de puinhopen.

Naar de dragende kracht van vreugde en schoonheid over alle grenzen heen.

Ooit sprak Ru van Huis onderstaand citaat als lichttekst uit.

Dat we elkaar in dat licht mogen blijven bemoedigen.

Mondharmonica

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken
voordat de wereld verregent,
die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en confetti strooien tussen
de sneeuwvlokken.
Er moeten mensen zijn die
aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen.
En op puinhopen
mondharmonica spelen

                                         Toon Hermans

                                                                                                                               Maart 2022

                                                                                                                                 Wilna