In deze nog donkere dagen, waarin het ‘binnen’ aangenamer en veiliger is dan ‘buiten’, denk ik meer dan ooit terug aan hoe het vele jaren geweest is en hoe we er nu voor staan. Dat wordt nog versterkt doordat ik nu in een fase ben om oude zaken af te sluiten en nieuwe avonturen op te pakken.

Afgelopen november heb ik mijn functie als penningmeester van Vrijzinnigen Nederland afgerond. Een half jaartje geleden ben ik AOW-er geworden en ondertussen komt ook onze verhuizing naar Epe snel dichterbij, wat zal betekenen dat wij ons los moeten maken van Vrijzinnig Lunteren. En dat alles in een tijd waarin we met z’n allen veel van onze bewegingsvrijheid in hebben moeten leveren en we elkaar vaker in de digitale wereld ‘ontmoeten’ dan in het echte leven.

Voor Vrijzinnig Lunteren is ook weinig meer zoals het een jaar of twee geleden was. We houden 1,5 meter afstand, we dragen een mondkapje als we lopen, we missen de ontmoeting na een viering of lezing … Kortom: we zijn duidelijk minder vrij. En voor bestuur en activiteitencommissie is het voortdurend puzzelen wat er nog door kan gaan en in welke vorm dan. Kortom, we hebben duidelijk minder gelegenheden om met elkaar zinnig bezig te zijn.

Mensen die ervoor doorgeleerd hebben, zouden zeggen dat we in een fase verkeren van ‘creatieve destructie’. Dat klinkt behoorlijk destructief, maar het idee erachter is dat het soms tijd is om oude zaken en vormen los te laten en nieuwe te laten ontstaan. Ik geloof daar wel in! Het lastige is wel dat je tussen de destructie van het oude en de bruisende creativiteit van het nieuwe ‘even’ door een fase van loslaten, verlies en onzekerheid moet, en dat je pas na een tijdje ervaart dat je weer geënthousiasmeerd en geïnspireerd wordt door nieuwe ontwikkelingen. En dan verschilt het ook nog flink van persoon tot persoon hoe iemand hiermee om kan gaan …

Voor mij persoonlijk verandert er heel wat. Vrijzinnig Lunteren is gedwongen om nieuwe paden te ontdekken om vrij en zinnig bezig te kunnen zijn. En als ik het nog wat breder trek, dan is er om ons heen ook van alles gaande dat vraagt om creatieve nieuwe wegen, denk aan ‘nieuwe politiek’, leren leven met COVID-achtige situaties, de vele deksels die van doofpotten afknallen, …

Het mooie van loslaten en oude zaken opruimen is dat er ook weer ruimte ontstaat voor nieuwe. Ik ben er ook van overtuigd dat het ons weer zal lukken om nieuwe mogelijkheden te vinden om vrij en zinnig bezig te zijn. Ik vond een mooie passage in een gedicht van Toja van Dongen-Meijer:

Het Licht geeft
alles in het duister een naam.

Het duister vraagt:
“Licht, wat is úw naam?”

“Mijn naam”, zegt het Licht,
“is de weg die het leven
een ziel en een hart
èn vleugels kan geven.”

Ik wens jullie allen (en mijzelf!) een vrij en zinnig leven met een ziel en een hart èn vleugels!

Harry Rijken