“Moeten we het door laten gaan of zullen we het afblazen?” Het is 10 december en ik zit in een Zoomvergadering. Met mensen die ik allemaal niet ken. We willen graag samenwerken om een kerstactiviteit op poten te zetten, maar de aanmeldingen vallen tegen. “Twee groepjes van drie en drie van twee.” Dat vinden we wat weinig, maar ook voor weinig mensen kun je iets moois organiseren. “Het is wel de vraag of deze hoeveelheid tijd en energie in verhouding staat tot het aantal aanmeldingen.” Een terechte opmerking, maar een dikke twee weken voor de start kun je eigenlijk nog geen conclusies trekken.

“40 aanmeldingen nu.” Opluchting is voelbaar. Doen we het niet voor niets. “60!” In de groepsapp groeit het enthousiasme. “82” Aarzeling nu. “101” Kunnen we dit wel aan? “Ja!” Stuur ik. Na de sluiting van de aanmeldmogelijkheid staat de teller op 125 aanmeldingen. Ruim zestig koppels die van Ede-Centrum een wandeling van bijna 7 kilometer willen maken richting het Witte Kerkje, op de dag na kerst.

Derde kerstdag

Om deze belevenistocht met mimespelers, muziek en gespreksvragen onderweg een beetje mee te kunnen voelen, timmer ik in alle vroegte de gespreksvragen al wandelend aan de verschillende bomen. Het is een verademing na de drukte van kerst, de extra week kerstvakantie en dagen binnen zitten. “Wat is Nederland toch mooi,” zet ik op Facebook. Met de jaren is de winter mijn favoriete seizoen geworden, merk ik opnieuw.

Deze wandeling deden we zogezegd samen. Ede Viert Kerst was het overkoepelende kader. Malkander, Levensvragen in de Vallei en Cultura deden ook mee. Die laatste wil graag kunst en cultuur zichtbaar maken in de omliggende dorpen van Ede. Een mooi streven, al is het in coronatijd lastig. De Leven Ede deed ook een duit in het zakje, bij het ontbreken van het Kerstevent wegens opnieuw geldende maatregelen. Zo konden we samen toch een beetje van betekenis zijn.

Het Witte Kerkje

Eindpunt was ons prachtige Witte Kerkje. De deuren stonden wijd open, al mocht niemand naar binnen. Veelgehoorde opmerking was: “Ik wist helemaal niet dat hier een kerk stond!” En ook de Winterwandeling werd gewaardeerd. Bij het ontbreken van leuke kerstactiviteiten in de buurt was deze wandeling een fijne afwisseling. Leuke gesprekken en diverse verhalen werden gedeeld, waardoor Vrijzinnig Lunteren functioneerde als eindpunt en laatste rustpunt om ervaringen te delen.

Twee aan twee kwamen de wandelaars een glühwein (of zoals velen zeiden: een gloe-wijn) of warme chocomelk halen. Pas om 17.30 uur konden Gert, Wilna, Erma en ik de boel inpakken. Met een gloeiend hoofd en een vermoeidheid die je alleen ervaart na een dag in de buitenlucht, keerden we huiswaarts. De dagen worden weer langer, het licht is in aantocht. Met frisse moed en een verlangen naar licht gaan we 2022 in. Waarschijnlijk onszelf opmakend voor een Lentewandeling in het voorjaar!