Kort geleden waren we met goede vrienden een lang weekend in de buurt van Schoorl. De dagen voordat storm ‘Corrie’ ons weer naar Lunteren blies, stormde het zonnestralen. Onze bleke winterbekkies kregen zelfs een licht wintersporttintje. Op het strand een ontmoeting met een zeehondje. Fietsen en wandelen in een prachtig duingebied. Wat wonen we in een mooi landje …

Op zondagmorgen fietsten we naar Bergen aan Zee. Daar ontdekten we een lief, klein kerkje.

Niet wit, niet van hout, maar van baksteen, dus met een bakstenen kleur.

Een gouden scheepje hoog in top. En … met een dak van riet.

Het kerkje draagt, vast met trots, de naam VREDESKERKJE. Anno 1918. Ik vermoed dat het toen heel alleen in het duinpan stond. Nu met huizen toch iets dichterbij, maar nog steeds een weids gebied er omheen. De bewogen geschiedenis is in een filmpje te bekijken: https://www.vredeskerkje.nl/geschiedenis/geschiedenisfilmpje

De buitenkant hebben we bekeken. Helaas was het kerkje zelf op slot. De binnenkant ken ik alleen van het filmpje. Een Vredeskerkje uit 1918. Gebouwd tijdens WO 1, en dreigt nu WO 3 als we naar Oekraïne kijken? Hoeveel vrede is er gekomen sinds 1918? Hoeveel oorlogen uitgevochten?

Van Vrede naar Vrijheid. Vrijheid, het thema van de activiteiten dit jaar, met de lezing van Lammert Kamphuis als start. Positieve vrijheid, negatieve vrijheid, Diogenes (‘kun je even opzij? je staat voor de zon’), vrijheid voor, vrijheid om. Is Vrede een voorwaarde voor Vrijheid? Zomaar wat vragen die bij mij opborrelen.

Een Vredeskerkje in de duinen waar ik een groot gevoel van vrijheid van kreeg. Zeker met het gedicht dat Theo Olthuis maakte:

Komt u in de buurt van Bergen aan Zee? Bezoek even dat lieve Vredeskerkje. Trouwens, heel bijzonder dat in Bergen (niet aan zee) een andere bijzondere kerk staat: de Ruïnekerk. Maar dat is dan weer een heel ander verhaal.

Gert van Dalen