Zondag 15 september was Ivo de Jong onze voorganger in het Witte Kerkje. Hij vertelde dat zijn
zoon, toen die een jaar of 4 / 5 oud was, eens zei: Je hart is de mond van god.
Het bleef lang nagalmen in mijn hoofd en zorgde voor deze column.

Heeft god een mond, een stem, en praat hij/zij dan via mijn hart? Hoe weet je dat het die stem is
en niet mijn eigen gedachten? Eerlijk gezegd hoor ik zo’n
tegeltjeswijsheid wel vaker. Bijvoorbeeld: Volg je hart, want dat klopt.

En toch raakt het mij. Da’s wel raar.
Gewoon laten bezinken, gaat wel weer over.
Maar nee, toch niet, het blijft maar ‘doorzeuren’ in m’n hoofd.
Je hart is de mond van g/God.

Met hoofdletter g of kleine letter?
Ach, maakt voor mij niet uit.

De Derde Dinsdag in september ligt al weer achter ons. De
koning die de troonrede voorleest en daarna twee dagen van
Algemene Politieke Beschouwingen. Je hart is de mond van god.
Het kostte mij heel veel moeite om daar ook maar iets van te
ervaren in het politieke gedoe en bij deze regering. ‘Tjonge jonge, werkelijk niet te geloven dit’,
mompelde de premier en daarmee sloeg hij, wat mij betreft, de spijker op z’n kop!

Trump en Harris zijn verwikkeld in de presidentsverkiezingen van de VS. Stellingen, die als feiten
worden geponeerd, en worden gecheckt, blijken vaak niet juist. Wat doet dat met mensen, met mij.
Zijn Harris en Trump hun harten de mond van g/God?

En de oorlogen in Oekraïne, Gaza, Libanon, en vele andere plekken op de wereld. Waarom is het
zo moeilijk om samen te leven? En dan kom ik bij mijzelf uit. Waarom vind ik het toch zo lastig om
de ander lief te hebben als mijzelf?

Je hebt wel eens gesprekken waarin je denkt ‘hoe moet ik nu verder’. Een voorbeeld. Het ging
over fatbikes. Benieuwd wat jouw eerste reactie …

Mijn gesprekspartner beweerde dat “het alleen maar anders getinte jongeren zijn die op fatbikes
rijden en daarmee allerlei ongelukken veroorzaken. Ze moeten gewoon die gasten het land
uitzetten. Ik hoop dat die nieuwe minister dat snel en goed aanpakt”. Kortom, het onversneden
PVV geluid was duidelijk hoorbaar. Nuances kon ik niet ontdekken. En het lukte ook niet om in mijn hart te ontdekken dat het de mond van god is. Het viel daarom een poosje stil. “O.k., ik merk dat ik minder ervaring met fatbikes en zo heb dan jij. Hoe was het toen jij en ik tieners waren en op
brommers reden, hoe was het toen? Zijn de fatbikes van nu, de Puchs van toen, met zo’n hoog
stuur?” Ik zei wat m’n hart me ingaf en we spraken verder over de zorgen die we hebben in deze
tijd. En misschien sprak op de een of andere manier via onze beider harten g/God een beetje mee.

Gert van Dalen